Mijn grootste blunders
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: voor wie denkt dat ik foutloos Italiaans spreek en zonder accent heeft het bij het verkeerde eind. Thuis spreken Vincenzo en ik voornamelijk Italiaans, met mijn familie of vrienden erbij Engels en beetje bij beetje begint Vincenzo ook wat Nederlandse woorden op te pakken.
In mijn beleving zijn er 3 soorten taal studenten:
1) Degenen die met name woorden stampen en grammatica leren uit een boekje. Hun woordenschat is groot, maar ze voelen zich vaak oncomfortabel in echte situaties.
2) Degenen die er honderd procent voor gaan, een intensieve taalcursus volgen en wellicht langere perioden in Italië verblijven om te taal te leren. Op een accent na, spreken ze het Italiaans vrijwel perfect.
En mensen zoals ik, die de taal simpelweg op straat geleerd hebben doordat het leven ons voor wat voor reden dan ook in Italië bracht en Italiaans spreken de enige optie was. Zoals veel van jullie wellicht weten, wordt er in Zuid Italië heel weinig Engels gesproken. En vaak ook geen eens Italiaans, maar dialect in combinatie met veel spreekwoorden.
Ik weet nog goed hoe ik ongeveer 15 jaar geleden in het vliegtuig zat met een boekje van de ANWB met het doel om binnen een paar uur zoveel mogelijk woorden in me op te nemen. Uiteindelijk besloot ik dat het onbegonnen werk was in zo’n kort tijdsbestek en dat mijn belangrijkste zin zou zijn: “Come si dice?”, oftewel: “Hoe zeg je?” Zodoende, heb ik de Italiaanse taal met handen en voeten leren spreken en met mijn belangrijkste zin in gedachten ben ik gekomen waar ik nu ben.
In 2018 kreeg mijn taal een enorme boost door deze mevrouw. Behalve het leren van een taal, geloof ik dat het nog belangrijker is om een cultuur te begrijpen. En de cultuur van Zuid Italië begrijpen, of beter gezegd: de cultuur van Napels en omgeving te begrijpen, zorgt voor hilarische situaties, waar Vincenzo en ik enorm om kunnen lachen..
Zo besloten we om in het najaar een blokje om te gaan. De gasten van Casa Santangelo waren allemaal ingecheckt en we waren allebei klaar met werk. Het was tijd om een frisse neus te halen in het oude centrum van Salerno.
Tijdens onze wandeling komt Vincenzo een oud professor sociologie van de universiteit tegen, samen met een bevriende collega van hem en we stoppen even om een praatje te maken. Na een aantal minuten draait de professor zich richting mij en vraagt me hoe ik eigenlijk in Salerno terecht ben gekomen. Eerlijk gezegd had ik geen zin om mijn hele levensverhaal te vertellen, dus besloot ik voor een verkorte versie te gaan:
“lo faccio la vita qua“.
Naar mijn idee was dat een vrije vertaling van
“Ik geniet van het leven hier in Salerno, ik houd van het weer, de Italiaanse keuken en de omgeving.
Echter draaide de bevriende collega lachend zijn hoofd om en ook de professor moest hartelijk lachen. Vincenzo wendde zich tot mij en fluisterde: “Je hebt net gezegd dat je als prostituee in Salerno werkt.” Vincenzo legde gelijk daarna uit dat uiteraard niet mijn werk is, en legde uit wat ik bedoelde.
Ondanks de iets wat ongemakkelijke situatie moest ik er zelf ook hard om lachen. Het ijs was in ieder geval gebroken en een interessant gesprek over hoe mooi het leven in Zuid Italië is kwam op gang. Aan het einde van ons gesprek, gaf de professor aan dat ik gelijk had. Verhuizen naar Zuid Italië heeft alleen zin als je kunt genieten van het leven, maar dat het niet de beste plek is voor werk en business. Je kunt je voorstellen dat we nog regelmatig in de lach schieten hierover.
Een andere situatie die ik nooit zal vergeten is tijdens het afrekenen in een bar. In Italië is het gebruikelijk om staand aan de bar een koffie te nuttigen, die je van te voren afrekent bij de kassa. Vincenzo stond al bij de bar en ik wilde een koffie en een sinaasappelsap afrekenen. En dat ging als volgt:
Ik: “Per favore, un caffe e lo suco“
Oudere meneer: “Scusami, non ho capito…” terwijl hij me heel vreemd aankijkt.
Ik: “Un caffe e lo suco”
Oudere meneer: “ehh… che cosa vuoi?!” terwijl hij me nog vreemder aankijkt.
Ik: “Un caffe e lo suco, per favore” – enigszins geïrriteerd dit keer.
Totdat Vincenzo aangesneld kwam en de meneer uitlegde dat ik ‘un succo‘ bedoelde. Onthoud dat er in Italië een groot verschil is tussen “lo suco” en “un succo.” Laten we het erop houden dat “lo suco” van het werkwoord ‘succhiare” komt en “iets zuigen” betekent. Het tweede betekent uiteraard de vruchtensap.
Voor degenen die mij op Instagram volgen, weten waarschijnlijk de hilarische situatie met het bestellen van een Magnum ijsje ook nog.
Ik ben benieuwd naar jullie ‘taalblunders‘, Als je het leuk vind kun je ze hieronder in de comments delen.