Mijn eerste trimester
Ik voelde aan alles dat er iets aan het veranderen was in mijn lichaam. Het was begin augustus en een test was eigenlijk niet nodig, ik wist het gewoon.
Toen we de sleutels van Casa Santangelo aan mijn goede vriendin Felicia gaven en onze vakantie kon beginnen, wist ik dat dit onze laatste zomervakantie met z’n tweeën zou zijn. Voordat we de deur achter ons dicht trokken, grapte ik nog naar Felicia dat mocht ze een geïnteresseerde voor Casa Santangelo tegenkomen in de daaropvolgende twee weken, ze het me mocht laten weten. Alleen wist ze nog niets van onze nieuwe toekomstplannen af. Met een grote glimlach reden we weg vanuit Salerno, langs de kust richting het noorden.
Gezien we beiden enorm druk waren geweest met werk en Casa Santangelo, was de vakantie alles behalve goed gepland. We besloten om alles op de bonnefooi te doen en per dag te zien waar we zin in hadden. Een paar dagen voor vertrek opperde Vincenzo dat hij al jaren een enorm verlangen had om te kamperen op een onwijs mooi strand, romantisch onder de sterren. Niet dat het een camping was, integendeel het mocht eigenlijk helemaal niet. Ervan uitgaande dat mijn antwoord nee zou zijn, was hij verrast toen ik direct zei: “Ja, laten we dat doen. Ik heb nog nooit gekampeerd, en aangezien dit mogelijk de laatste keer is… laten we het gewoon doen.” Dat werd dus last minute kampeerspullen kopen en op de dag van vertrek kochten we voldoende eten en drinken.
Onze twee nachten illegaal kamperen op het strand was alles behalve romantisch. Een groot avontuur was het zeker. Later meer daarover.
Na deze dagen besloten we om naar het iets minder bekende, maar prachtige eiland Ventotene te vertrekken, waar we hebben genoten van urenlang snorkelen en duiken in het prachtige blauwe water, het heerlijke eten en uiteraard, ons grote nieuws waar alleen wij nog van op de hoogte waren – ook al was het nog niet officieel bevestigd.
Terug in Casa Santangelo was het tijd voor de test… en die was, zoals we hadden verwacht, positief. We wilden het nieuws persoonlijk aan mijn familie en vrienden vertellen en nadat we de eerste echo hadden gehad, boekten we een vlucht naar Nederland. Ondertussen vertelde Felicia dat ze koffie had gedronken met een kennis van haar en dat hij opslag verliefd was geworden op Casa Santangelo. Ze was er alleen niet zeker van ze mijn opmerking serieus moest nemen of niet. Alles leek in stroomversnelling te gaan.
Wat ik me echter niet zo duidelijk had gerealiseerd is het enorme verschil tussen bevallen in Nederland en Italië. In de maanden daarna was het dan ook een enorme zoektocht binnen de Italiaanse gezondheidszorg, en dat bracht behoorlijk veel stress en onrust met zich mee. Een verloskundige praktijk zoals we dat in Nederland kennen, bestaat hier vrijwel niet. Een verloskundige is hier simpelweg een assistent van de gynaecoloog en heeft vrijwel geen inspraak.
De eerste echo en controle was dan ook bij een gynaecoloog in Salerno. Deze gynaecoloog had ik een paar maanden eerder zorgvuldig uitgezocht voor een check-up (lees: uren research), gezien ik nog nooit eerder bij een gynaecoloog was geweest.
Met een goed gevoel gingen Vincenzo en ik naar de afspraak. Na de echo wilden wij van alles weten, echter was de gynaecoloog meer geïnteresseerd in het ‘verkopen’ van zijn dienst en het promoten van het ziekenhuis waar hij bevallingen doet. En toen was de tijd om. Met onbeantwoorde vragen, een betaling van €100 cash zonder bonnetje gezien hij geen pin betalingen accepteerde, stonden we buiten met een onbevredigend gevoel. Nog nooit zagen we een arts z’n geld zo snel doen verdwijnen in een laadje en toen we op de echo keken stond mijn naam er geen eens op. Hij had niets geregistreerd.
Blij dat in ieder geval alles in orde was, waren we vastbesloten een andere gynaecoloog te vinden. En dus vervolgden we onze reis in de wereld van de Italiaanse verloskunde.
De eerste drie maanden van mijn zwangerschap waren best pittig. Ik deed veel ontbijten en check-in’s in Casa Santangelo en werkte daarnaast ook bijna fulltime voor mijn Nederlandse opdrachtgever. Aan het einde van het eerste trimester gaf ik één keer per dag over – gelukkig vroeg in de ochtend of voor het slapen gaan – had ik weinig eetlust en was ik aan het einde van de middag enorm moe en viel vaak in slaap.
Stiekem was ik blij dat ik er al geïnteresseerden waren voor overname van Casa Santangelo, want met onze nieuwe dromen, was het niet meer te combineren. Ondanks dat ik weinig promotie voor de verkoop maakte, waren er gesprekken gaande met een oudere Nederlandse dame van begin zeventig, die al woonachtig in Italië was, een aantal Nederlandse gegadigden die graag wilden emigreren – waarvan veel geen of weinig Italiaans spraken en me bijna een ‘ik vertrek’ gevoel gaven – de overburen (nee, niet deze familie) van de B&B en de kennis van Felicia. Voor mij was het belangrijkste dat ik Casa Santangelo met een goed gevoel kon overdragen, gezien het toch een ‘kindje’ van mij geworden was waar ik al mijn ziel en zaligheid in gestopt had.
In de tussentijd ging mijn research naar de Italiaanse verloskunde gewoon door. Ik had een sterke voorkeur om thuis te bevallen in het bijzijn van Vincenzo en een verloskundige. Knus in mijn eigen vertrouwde omgeving, indien er uiteraard geen complicaties zouden optreden. Vrij snel werd duidelijk dat er, in tegenstelling tot in Nederland, hier in Italië vrijwel geen thuisbevallingen plaatsvinden en er nog steeds heel veel Covid-19 maatregelen heersen in de ziekenhuizen. Aanstaande vaders mogen niet aanwezig zijn tijdens de bevalling. Punt. Uit. Zo werd mij continu verteld.
Voor degenen die mij kennen bestaat ‘Punt. Uit‘ niet. Ik vond het onvoorstelbaar dat zodra ik mijn wens om thuis te bevallen uitsprak in het bijzijn van schoonfamilie, vrienden en kennissen er zoveel discussies naar boven kwamen. Ik werd voor voor onverantwoordelijk aangezien en ik zou de regels van het ziekenhuis gewoon moeten opvolgen. Waar ik de Italiaanse verloskunde bestudeerde, las Vincenzo zich in in de Nederlandse verloskunde en was verbaasd over wat hij las. Zoals vele Italianen dacht hij dat thuisbevallen geen eens mag en mogelijk was – maar al snel werd ook hij enthousiast over onze Nederlandse manier van denken en doen.
Uiteindelijk kwam ik uit bij een ziekenhuis in Napels waar ik op hun website las hoe hun personeel getraind is op ademhaling coaching, massage, muziek en diverse bevallingsposities. En daarnaast.. het belang van de aanwezigheid van de vader. Bingo! dacht ik… ons eerstvolgende afspraak was gemaakt.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis in Napels, liepen we een oude, aftanse wachtkamer in waar twee stellen en een oudere dame zaten. We vroegen hoe laat hun afspraak was en het bleek dat ze al ruim twee uur aan het wachten waren. De dienstdoende gynaecoloog was er namelijk nog niet. Zonder andere optie, namen ook wij plaats in de wachtkamer. Na anderhalf uur zag ik een andere arts uit een kamer komen, waar ik direct de rillingen van kreeg. Ik fluisterde naar Vincenzo: “als hij het is wil ik hier gelijk weg.”
Vincenzo ging naar hem toe om de status te vragen en de arts vertelde dat de dienstdoende gynaecoloog er zo aan zou komen. We besloten om even naar buiten te gaan, waar ik m’n tranen niet in bedwang kon houden en er alles in een keer uitgooide. Waarom was ik in Italië en niet in Nederland, waar alles zo duidelijk en effectief georganiseerd is…
Vincenzo troostte me en zei:
Amore, als je wilt breng ik je naar Nederland en beval je daar. Geen enkel probleem..