Over buren gesproken…

Dat Italianen ontzettend van het leven genieten, wisten we al. Dat ze daarnaast ook nog een ongelofelijk aantal extra feestdagen hebben,  terwijl je werkzaam bent voor een Nederlandse opdrachtgever is soms een beetje zuur. Maar des te fijner is het om in alle rust wakker te worden op koningsdag. Elk nadeel heeft z’n voordeel zullen we maar zeggen.

Ik werd rustig wakker, opende de balkondeuren van Casa Santangelo en genoot van de eerste zonnestralen van de dag, terwijl het dagelijks leven in Italië op gang kwam. Het schattige oude mannetje met één tand was druk bezig om de jongens van de groentezaak te helpen zodat zij klaar waren voor een drukke nieuwe dag.

Het voorjaar en de zomer zijn mijn favoriete seizoenen van het jaar en met het voelen van de eerste zonnestralen wist ik dat het een prachtige dag ging worden. Een echte koningsdag.

Ik was van plan om de dag ontspannen te beginnen met mijn favoriete thuis yoga sessie (thank you Adriene!), een gezond ontbijt met vers geperste sinaasappelsap om vervolgens te beginnen aan werkzaamheden voor de bed & breakfast.

Heerlijk om de dag zen te beginnen. Net toen ik mijn appartement wilde verlaten om naar de keuken van Casa Santangelo te gaan, werd er aangebeld. Gezien ik geen pakket verwachtte en er geen gasten in zouden checken (we zaten aan het begin van de Covid periode), was ik een beetje verbaasd.

Op hetzelfde moment opende mijn vriendin Felicia ook haar kamerdeur want vanuit Suite Rebecca hoorde ze een enorm geschreeuw op de gang en dacht dat er iemand onwel was geworden en hulp nodig had.
Ik opende de grote houten voordeur en zag de dochter van de buurvrouw staan. Ze was ergens begin veertig en zag er behoorlijk verhit uit. Haar moeder stond in de gang beneden en direct nadat ik de deur geopend had begonnen ze beiden als een gek te schreeuwen. Terwijl ik de situatie nog aan het observeren was en geen idee had wat er aan de hand was, liet ik ze nog even schreeuwen en wachtte totdat ze stopten zodat ik erachter kon komen wat er aan de hand was.

Het probleem was een first class world problem. Ze beschuldigden me ervan dat ik ‘s ochtends vroeg om vier uur een bananen- en sinaasappelschil van het balkon had gegooid. Dat lees je goed: ik was betrapt op het gooien van een bananen- en sinaasappelschil. En dat vroeg in de ochtend. Het mooiste van alles was: ze waren er honderd procent van overtuigd omdat ze het met hun eigen ogen gezien hadden.

Degenen die me goed kennen weten dat ik zeker geen nachtuil ben. Ik ben gek op slapen en kan zelfs bij film kijken m’n ogen niet langer dan 15-20 minuten openhouden. Ik ben me heel goed bewust van waar ik woon en leef en sterker nog, waar ik mijn business run en mijn gasten ontvang. Ik kon niets anders doen dan ze uitlaten razen gezien ik lang geleden al geleerd had: waarvan je gelooft dat het waar is, is waar.

Nadat de dames klaar waren met schreeuwen was mijn reactie: In plaats van te schreeuwen en mij te beschuldigen van dingen waar ik geen eens weet van heb, laten we naar beneden gaan om de ‘crime scene‘ samen te bekijken.
Beneden aangekomen lag er inderdaad een bananenschil en een sinaasappelschil op nog geen meter afstand van waar ik de vuilniszak de avond ervoor om 21:30 uur had neergezet.

Ondertussen vertelde ik mezelf dat jaloezie en het niet open staan voor andere culturen mogelijk de kern van het echte probleem was. Ik bleef rustig en glimlachte terwijl het duidelijk was dat de buurvrouw geïrriteerd aanstalten maakte om weg te gaan. Ze wees nogmaals agressief naar het plaats delict en beval me het op te ruimen. Ik vertelde haar dat het verstandig zou zijn om nooit meer tegen mij te schreeuwen en dat ik de volledige verantwoordelijkheid nam voor de gehele straat om het plaats delict op te ruimen, maar dat ze me nooit meer onterecht moest beschuldigen op deze manier. En weg was ze.

Ik liep terug naar Casa Santangelo om een veger en blik te pakken om vervolgens de buurvrouw, de moeder van, schreeuwend tegen te komen. Ik maakte ook haar erop attent dat ik niet gediend was van het geschreeuw waarvoor ze zich verontschuldigde, maar.. ze was er toch nog van overtuigd dat ik het was geweest.

Toen ik een paar minuten later terug kwam op het plaats delict, bleek ‘het bewijs‘ er niet meer te zijn. Ik keek omhoog, naar mijn vriendin Felicia die al lachend had staan filmen vanaf het balkon en haalde m’n schouders op. De buurvrouw stond opeens ook op haar balkon mee te kijken en riep naar beneden dat ik geluk had gehad, ik was ‘bespaard‘ gebleven.

Ik liep terug naar huis en moest lachen in mezelf. Lesson learnt: blijf empatisch, zelfs als je weet dat de andere persoon fout zit. Vaak is het probleem dat je ziet, niet het werkelijke probleem. Terug in de keuken maakte ik een kop thee en begon aan de de werkzaamheden die ik had gepland voor die dag. Genietend van het feit dat er altijd iets te beleven valt in Casa Santangelo.